We ondervinden het allemaal. Dat het heel lastig is bij een eenmaal ingeslagen weg die goed voelt, toch door de omgeving of omstandigheden gedwongen te worden een andere weg in te slaan. Soms een zijweg, soms zelfs een totaal andere richting. Om er dan weer snel achter te komen dat ook deze gekozen weg kleine of grote aanpassingen nodig heeft.
Met een aantal vrije overwegingen probeer ik een antwoord te krijgen op de vraag: Waarom is continu aanpassen vandaag zo moeilijk? Zowel gezien vanuit het individu als vanuit een groep die gezamenlijk een organisatie vormen.
Informatietijdperk
Het tijdsgewricht waarin we leven wordt met een soort informatiestolp overdekt. Vooral digitale informatie bereikt ons van alle kanten. We zitten er als het ware in gevangen. Aan de menselijke basisuitrusting, naast rekenen, schrijven en lezen, dient dan ook een vaardigheid te worden toegevoegd namelijk om informatie te kunnen schiften in hoofd- en bijzaken. Ook bij constante verandering is dit heel nuttige en noodzakelijke bagage. Is deze bagage wel in voldoende mate aanwezig?
Verandering voelen
In de veranderkunde is misschien wel de laatste eeuw gepleit om organisatieverandering in te zetten op basis van een degelijke analyse. Daarna de uitkomst te vertalen naar het gedrag van mensen en zo de verandering door te voeren. Het resultaat van deze gewenste gedragsverandering blijft echter nagenoeg uit. Door empirisch onderzoek is dit al heel vaak aangetoond.
Zodra er aanpassingssignalen komen gaat het er nu vooral om het op het niveau te brengen van zien, begrijpen en vooral voelen. Het aan den lijve ervaren motiveert om de verandering te overwegen. Bij de juiste organisatorische omstandigheden wordt het omgezet in daadwerkelijk gedragen actie tot verandering. Hebben begeleiders of leidinggevenden hier wel voldoende aandacht en toerusting voor?
Nieuwsgierigheid
Ik vraag me al lang af wat de triggers zijn die mensen er toe aanzetten om voor een idee, suggestie of actie in beweging te komen. Een belangrijke trigger heb ik gevonden. Het is de ‘ruimte’ tussen het weten en niet weten. Deze ‘ruimte’ oftewel gap wordt gevuld met onze natuurlijke menselijke nieuwsgierigheid. Wat we al weten, vinden we vanzelfsprekend en niet echt interessant meer. Wat we niet weten roept vragen op. Het geeft prikkels om de ontstane nieuwsgierigheid te beantwoorden. Dit wetende is het een mooie uitdaging om de noodzakelijke veranderingen in de context te brengen van het ‘niet weten’ oftewel in het bereik van het gierig zijn naar nieuw of nieuws.
Andere triggers zijn: knip de verandering in heel kleine voelbare stapjes, verander van fysieke omgeving, doe concreet iets met de eigen bevindingen en belevingen, zorg voor eigen persoonlijke controle en invloed op de veranderingsstapjes.
Maar wat de mens het beste motiveert om zich continu aan te passen is naast erkenning ruimte voor zelfontwikkeling. Hoe minimaal ook!
Reactie plaatsen
Reacties